Nog enkele geregeld weerkerende End of Time of Doomsday scenario’s in het kort.
De wraak van moeder Aarde
James Lovelock (1919-) beschreef de Gaia-hypothese, waarin hij stelt dat de Aarde zelf functioneert als een soort van superorganisme.
Hij spreekt als een planetair arts wiens patiënt, de levende aarde, klaagt over koorts, veroorzaakt door de pestilentie van de mensheid. Hij ziet de verslechterende gezondheidstoestand van de aarde als onze grootste zorg, omdat onze eigen levens ervan afhangen.
O.a. met de Madeliefjeswereld maakt hij duidelijk dat levende organismen zich niet alleen aanpassen aan hun omgeving, maar ook die omgeving beïnvloeden in hun voordeel.
Hij schreef o.m. Gaia: A New Look at Life on Earth, en (ook vertaald) De wraak van Gaia.
Moeder Aarde zou zich kunnen wreken op de mensheid die haar tormenteert en verminkt, door de mensheid op termijn uit te roeien.
Veel culturen zien de planeet ook zo, als moeder Aarde.
Ik vind het eigenlijk wel een charmant idee. Het doet denken aan één zijn met de natuur, praten met bomen…De rotzooi die we uitvreten zal wel effect hebben op het hele systeem.
De Aarde heeft het voordeel van de tijd, ze kijkt niet op 100.000 jaar. Dus, wie weet?
Ik zal het zeker nooit meer te weten komen.
Allemaal op een rij
Een constellatie is een onderlinge stand van sterren.
De precessie (van de equinoxen) is de tolbeweging die de aarde ten opzichte van de eigen as maakt. Ze duurt net geen 26.000 jaar en zorgt er voor dat de sterrenhemel iedere 72 jaar één graad aan de hemelboog verschuift. Vergelijk het met een ronddraaiende tol die niet ter plaatse blijft en wat schommelt, de as verplaatst zich in cirkelvormige bewegingen over de grond.
Een (grote) conjunctie betekent dat alle (of meerdere) planeten (en manen) op een rij (of loodrecht op elkaar) staan.
In theorie kunnen de zwaartekrachtsvelden elkaar dan versterken. Hierdoor zijn sterkere getijdenbewegingen op Aarde mogelijk.
‘Men’ gelooft dat het mogelijk is dat zulke sterke zwaartekrachtvelden het magnetische veld van de Aarde kunnen verstoren, wat leidt tot catastrofes als aardbevingen, tsunami’s, verschuiving der polen. Als het al mogelijk zou zijn dat al onze planeten precies op 1 lijn met de zon staan.
Op 5 mei 2000 stonden Aarde, Zon, Maan, Mercurius, Venus, Mars, Jupiter en Saturnus op 1 lijn.
(Bron: http://www.etsu.edu/physics/etsuobs/starprty/22099dgl/planalign.htm)
Toen is de wereld allicht ook vergaan.
Het boek ‘The Jupiter effect’ was in 1974 een bestseller. Er werd in uitgelegd hoe op 10 maart 1982 de wereld zou vergaan omdat alle planeten op één lijn zouden staan. Idem.
Periodiek weerkerende constellaties van hemellichamen en gebeurtenissen houden al lang mensen in hun ban: vb. uitlijning van onze aarde met onze zon en het centrum van ons melkwegstelsel, mogelijk in combinatie met de verplaatsing van de polen, en de verandering van draairichting van (een deel van) de kern van de aarde, inclusief het magnetisch veld, en zonnevlammen. Of de Milankovitch-cyclus & en nog een handjevol andere cycli. Het is me te complex. Maar de conclusie is meestal wel dat we diep ondergronds moeten gaan schuilen, en/of op de Noordpool. Of misschien in een ark. In ieder geval zullen er maar weinigen van onze en andere soorten overblijven. Een stalen koffer voor mijn boeken vind ik te duur als optie. Die moet je dus maar zelf voorzien.
Het noorden kwijt zijn…
Een pole shift moet een plotselinge en rampzalige verschuiving van de polen zijn.
Geen geografische omslag waarbij de aarde onderste boven keert, maar de richting van het aardmagnetisme keert om. Dat is in het verleden nog gebeurd.
Het magnetisch veld van de aarde ontstaat waarschijnlijk door stromingen in het gesmolten metaal diep in de kern van onze planeet. Die stromingen worden zelf ook beïnvloed door het magnetische veld, waardoor ingewikkelde wisselwerkingen kunnen ontstaan. Daardoor varieert het magnetisch veld continu. De exacte positie van de magnetische Noordpool verschuift voortdurend. Een ompoling kan binnen een betrekkelijk korte tijd.
Recente computersimulaties lieten een omkering zien die zo'n 1.200 jaar duurde, maar het gemiddelde ligt waarschijnlijk rond de 7.000 jaar. Een oogwenk in de kosmos, maar verder geen catastrofe op een menselijke tijdschaal.
Tijdens de omkering is allicht het magneetveld wel zwakker dan normaal, en zijn we dan wat kwetsbaarder voor zonnestormen.
